ماچو پیچو در جاده ی فرعی و دور افتاده در نزدیکی ناحیه ای غیر قابل عبور در بالا دست رودخانه یورو بامبا و در نوک کوهی بین دو قله ناهمگون در کشور پرو قرار گرفته است. بی شک ماچو پیچو نام خود را از وضعیت جغرافیاییش الهام گرفته است که به معنی قله قدیمی می باشد، مانند هوآین ناپیچو که به مفهوم قله جدید است، هر چند می توان به ماچو پیچو قله بزرگ و به دیگری قله کوچک نیز گفت. ماچو پیچو بزرگترین جایگاه اینکاها می باشد. مکانی دور افتاده که قاعدتا نباید توسط فاتحان اسپانیایی کشف می شد. معماری بسیار با شکوهی دارد که کاملا به محیط طبیعی بکر و زیبایی که آن را احاطه کرده مخلوط شده است.

ماچو پیچو به دو بخش کشاورزی و شهری تقسیم شده است که شامل میادین اصلی، معبد، قصر، انبار ها، کارگاه ها، راه پله ها و فواره های آبی می باشد که در حدود ۲۰ هکتار را در بر می گیرد. در زمین های هموار آن کشاورزی انجام می شد تا از فرسایش خاک جلوگیری شود.

چشم نوازترین منطقه ماچو پیچو در ورودی ارگ قرار گرفته است که از مجموعه ای اتاق تشکیل شده و تا نوک کوه ادامه دارد و به یک اتاق مستطیل شکل بزرگ ختم می شود. دروازه نگهبانی از اتاقی با چندین پنجره ساخته شده که در جلوی دروازه اصلی قرار گرفته است و چشم انداز خوبی از بخش های کشاورزی و شهری و زمین های اطراف را به بیننده هدیه می دهد. در بخش فوقانی مجسمه هایی وجود دارد که اینکاها به خدایان خود پیشکش می کردند

مهمترین ویژگی ساخت و ساز اینکاها خانه های دوار آنان می باشد که برای ساخت آن از سنگ سخت گرانیت استفاده می شد. آنچنان تلاش و استعدادی در ساخت این خانه ها به کار رفته که آدمی را مبهوت خود می کند. شهر به شکل حرف U است. یکی از معابد آن معبد خورشید می باشد که به صورت نیم دایره همراه با منحنی های طبیعی و با قطر ۱۰٫۵متر بنا شده است. در بخش مرکزی می توان منشور مستطیل شکلی را دید که ۳۶ سانتی متر بلندی دارد و از شمال غربی به جنوب شرقی اشاره می کند. “اینتیواتانا” بر روی تپه ای با سه پایه حجاری شده قرار گرفته که وظیفه اش اندازه گیری زمان با استفاده از نور خورشید و سایه می باشد (در آن زمان انقلابی در اختر شناسی و اعتدال شب و روز به حساب می آمد). اینتی به زبان کوچوآ به معنی خورشید و اتا به معنی سال می باشد و از آن به عنوان رصدخانه سال خورشیدی استفاده می شده است.معبد اصلی در شمال میدان مقدس و نزدیک به معبد ۳ پنجره واقع شده و دارای درهایی با اندازه و سبک های مختلف می باشد.

تاریخچه

Pachakuteq زمامداری بود که در سال ۱۴۳۸ تا ۱۴۷۱ ماچوپیچو را ساخت و بر آن حکم فرمایی می کرد. این تمدن عظیم تنها ۱۰۰ سال پا بر جا بود و توسط حمله مهاجمین اسپانیایی نابود شد. در دسامبر ۱۹۰۸ هیرام بینگهام، تاریخ‌شناس آمریکایی تصمیم گرفت تا در مسیر قدیمی تجاری اسپانیایی ها که از بوئنوس آیرس به طرف لی نا کشیده شده بود را مورد بررسی قرار دهد. در آنجا و به دعوت بخشدار سفر خود را به سمت Choquekirau آغاز کرد. او با یک قاطر و همراهی گروهش از کاسکو به راه افتاد و با گذشتن از دره یوروبامبا و اولان شیامبو به اوران بامباجورج رسید. از آنجا و با کمک یکی از کشاورزان به بالای کوهی در آن منطقه رفتند و با میهمان نوازی دهقانان بومی رو به رو شدند. آن ها به دانشمندان درباره ویرانه هایی خبر دادند که در نزدیکی محل زندگیشان بود. بینگهام مدت بعد و با راهنمایی کودکی یازده ساله به کشف بسیار جالب و مهمی دست یافت که امروزه آن را به نام ماچو پیچو میشناسیم. ماچو پیچو هنوز هم مکانی اسرار آمیز برای کاووش و تحقیق به حساب می آید.

در سال ۲۰۰۷ و در جلسه ایی که در لیسبون پرتغال برگذار شد، ماچو پیچو با بیش از ۲۰۰ میلیون رای جزء یکی از عجایب هفتگانه جدید به ثبت رسید.

********************************************************

اِمپایرا ستیت نام ساختمانی واقع در خیابان پنجم و کوچه ۳۴ منهتنِ نیویورک است. این بنا از زمان ساخت تا به امروز توجه بسیاری را به خود معطوف کرده و سالانه میلیون ها توریست برای دیدن آن رهسپار آمریکا می شوند. مصالح ساختمانی استفاده شده در نمای آن حدود بیش از ۲۰۰ هزار فوت مکعب سنگ آهگ و سنگ خارای هندی می باشد و از طبقه ششم به بعد از آلومینیوم، کروم، نیکل و فولاد استفاده شده و همچنین در داخل لابی سنگ مرمر درجه یک وارداتیِ فرانسه، ایتالیا، بلژیک و آلمان مورد استفاده قرار گرفته است.

ارتفاع امپایر اِستیت تا نوک آنتن ۴۴۸ متر است و منطقه ای به وسعت ۸۳٫۸۶ فوت مربع را پوشش میدهد. روز های جشن و تعطیلاتِ در بالای ساختمان آتش بازی بزرگی همراه با انواع و اقسام رنگ ها برگزار می شود. در سالیان اخیر ارتفاع آنتن را از ۴۴۳٫۲ به ۴۴۸٫۷ متر ارتقا دادند. رصدخانه های امپایر اِستیت در طبقات ۸۶ و ۱۰۲ قرار گرفته که برای بیننده مناظر بدیع و فوق العاده ای از منهتن را به ارمغان می آورد به طوری که در طول روز می توان تا حدود ۸۰ مایل مسافت اطراف شهر را مشاهده نمود. همچنین این طبقات جزو پر جاذبه ترین مکان های شهر نیویورک می باشد. درهای رصدخانه از ساعت ۹:۳۰ صبح گشوده شده و تا پاسی از شب پذیرای بازدیدکنندگان می باشد. برای ورود به ساختمان باید از درب های ورودی کوچه پنجم استفاده کرد و در صف انتظار بازرسی بدنی و امنیتی ایستاد.

تاریخچه

ساخت بنا در ۱۷ مارس ۱۹۳۰ در بحبوحه ی رکود اقتصادی آغاز شد. سرمایه گذاران اصلی را می توان والتر کریسلرو و جان جاکوب راسکوب (خالق جنرال موتور) دانست اما شرکت های Shreve، Lamb و Harmon نیز در ساخت بنا مشارکت داشتند. حفاری برای ساخت فونداسیون (پایه ساختمان) در ۲۲ ژانویه ۱۹۳۰ شروع شد. یکی از دستاورد های مهم امپایر اِستیت را می توان ساخت و ساز سریعش دانست به طوری که تا اواخر سال ۱۹۳۰، ۸۸ طبقه آن کامل شد. طبقات فوقانی به شکل برج شیشه ای-فولادی است که در حدود ۲۰۰ فوت ارتفاع دارد و در قسمت انتهایی به شکل گنبد می شود. در اول می سال ۱۹۳۱ رئیس جمهور هربرت هوور با فشردن دکمه ای در واشنگتن دی سی چراغ های امپایر اِستیت را روشن کرد و به طور رسمی آن را افتتاح نمود.

نازک کاری و تکمیل کامل ساختمان در حدود ۱۸ ماه زمان برد و برای ساخت آن در حدود ۷ میلیون ساعت کار، ۶۰٫۰۰۰ تن فولاد و ۱۰ میلیون آجر مورد استفاده قرار گرفت. در سال ۱۹۸۵ آنتن تلویزیون در نوک ساختمان نصب شد. امپایر اِستیت تا ۴۰ سال بعد از ساخته شدندش بلندترین آسمان خراش دنیا به حساب می آمد و به عنوان لوکشن ۴۰ فیلم کوچک و بزرگ، همانند کینگ کنگ و بی خوابی در سیاتل مورد استفاده قرار گرفت.

***************************************************************

گرند کانیون درّه ای در شمال آریزونا با مناظر طبیعیِ دیدنی و زیبا است. این درّه ی گود و باریک طی میلیون ها سال از جلگه ی مرتفع کلرادو شکل گرفته است. این مکان جزو اولین پارک های ملی آمریکا به حساب می آید. بر طبق تحقیقات سال ۲۰۰۸ میلادی، بیش از ۱۷ میلیون سال زمان سپری شد تا کانیون با طول ۴۴۶ کیلومتر، عرض ۲۹ کیلومتر و عمق ۱٫۶ کیلومتر شکل بگیرد. گرند کانیون را میتوان با عظمت ترین شکاف دنیا به شمار آورد.

این مکان سالیان درازی زیستگاه بومیان آمریکایی بود که در غار های آنجا روزگار سپری می کردند. اولین اروپایی که به گرند کانیون گام نهاد، گارسیا لوپز دِگاردناس بود که در سال ۱۵۴۰ به آنجا رسید. سرگرد جان وسلی پاول اولین ثبت رسمی از این منطقه را با نوشتن کتابی با عنوان “اوراق” انجام داد.

درست است که دره چندان عمیق نیست ولی با وجود این برای داشتن چشم اندازی فرح بخش و دورنمای رنگی و جذاب، بسیار مشهور می باشد. پارک ملی گرند کانیون با داشتن بیش از ۵ میلیون بازدید کننده در سال یکی از مهم ترین مراکز جذب گردشگری است. جلگه کلرادو بر اثر حرکت رسوبات بوجود آمده و ماکزیموم ارتفاع منتج به رسوبات بیشتر در منطقه زهکشی رودخانه است. دشت کلرادو ناهموار بوده و روند شمالی-جنوبی که گرند کانیون را به دو نیم تقسیم کرده، بیش از ۱۰۰۰ فوت در حاشیه شمالی نسبت به حاشیه جنوبی بلندتر است.

جریان رودخانه کلرادو در حاشیه شمالی بیشتر است و در حاشیه جنوبی تنگ تر می شود در نتیجه آبراهه های شمالی عمیق تر و طولانی تر از قسمت جنوبی است. علاوه بر این بهترین مناظر کانیون در حاشیه شمالی آن می باشد. به خاطر ارتفاع زیاد درّه، درجه حرارت بسیار پایین است. در عصر یخبندان و ذوب شدن یخ ها میزان آب سیستم زهکشی رودخانه بیشتر شده است. در حدود یک میلیون سال پیش بر اثر فعالیت آتشفشانی، خاکسترهایی در این منطقه ته نشین شد و گهگاهی بطور کامل رودخانه را مسدود می کرد با این وجود، این سنگ های آتشفشانی در کانیون جزء جوان ترین پدیده ها محسوب می شود.

تاریخچه

بر طبق روایات اولین گروه از جهانگردان اسپانیایی تحت فرماندهی فرانسیسکو واسکواز دِکورونادو به گرند کانیون رسیدند. سروان گارسیا لوپز دِگاردناس به همراه راهنمایان “هوپی” و گروه کوچکی از سربازان اسپانیایی به حاشیه جنوبی این مکان سفر کردند. آنها توانستند تا یک سوم دره پایین روند ولی به علت کمبود آب مجبور به برگشت شدند. این مسئله بیانگر این است که راهنمایان هوپی خط سیر رسیدن به ته دره را می دانستند.

در اواخر قرن ۱۹ میل شدیدی به کار در معدن مس و آزبست گرند کانیون به وجود آمد. با راه آهنی که در سال ۱۹۰۱ بین ویلیامزِ آریزونا تا حاشیه جنوبی دره کشیده شد، سیل توریست را به منطقه روانه کرد. در سال ۱۹۰۵ اولین هتل در کانیون با اسم “اِل توار”ساخته شد که با معیار های روز دنیا برابری می کرد. این هتل تا امروز نیز پا برجا مانده است. با ساخت سد گلن کانیون در سال ۱۹۶۳ تغییرات بسیار عمده ای در این مکان به وجود آمد و به همین منظور مقامات فدرال در پنجم مارس ۲۰۰۸ برای حفظ اکوسیستم کانیون توجه ویژه ای را به این مکان مبذول داشتند.

***************************************************************

این شگفتی دنیای باستان را بیشتر به معبد دیانا می شناسند. معبد آرتمیس در اِفِسوس، شهری باستانی در یونان که در حدود ۵۰ کیلومتری ازمیر ترکیه واقع شده است، قرار دارد. این معبد به آرتمیس الهه یونانیِ دوشیزه و شکارچی، خواهر دوقولوی آپولو اهدا شده است.

این الوهیت در دوران یونان کهن به عنوان نماد باروری بود. آرتمیس یونانی اندکی با اِفِسوسی فرق دارد. الهه افسوسی نماد باروری و یونانی اش الهه شکار بود. اعتقاد بر این است که پرستش الهه افسوسی چندین قرن قبل تراز الهه یونانی می باشد. احتمالا پرستش آرتمیس ریشه در پرستش اِفِسوسیان دارد. معبد از عصر برنز چندین بار ساخته و ویران و بازسازی شد. با این حال جز هفت عجایب دنیاست که پروژه ای ۱۲۰ ساله از دوران کروسوس لیدیا بود.

آنتی پاتر صیدانی معبد آرتمیس را با این کلمات توصیف می کند :

من در طول عمر خود زیبایی های بیشماری را دیدم. نظیر دیوار بلند بابل که به جاده ای ارابه رو متصل بود، مجسمه زئوس آلفیوس، باغ های معلق، مجسمه بسیار عظیم خورشید، هرم بلندی که معلق بود و حرکت می کرد، مقبره وسیع ماسلوس. اما زیبایی و شکوه خانه آرتمیس که گویی سوار بر ابر ها بود بجز اولمپیوس نسبت به بقیه جاهای دیدنی بسیار چشم گیر و دلنواز بود.

اما تعریفی که پلینی از آنجا کرد دقیق تر بنظر می رسد:

معبد ۱۱۵ متر درازا و ۵۵ متر پهنا دارد و سه مرتبه از پارت نون آتن بزرگ تر است. و عمده ساختمان آن از سنگ مرمر است که با ۱۲۷ ستون احاطه شده و هر ستون ۱۸ متر ارتفاع دارد. آنجا دائما توسط کشیش ها، راهبه ها، موزیسین ها و آکروبات باز ها پر شده است.

تاریخچه

حرم مقدس آرتمیس قبل از اینکه بعنوان یکی از عجایب هفتگانه در نظر گرفته شود، قرن های متمادی به عنوان مرکز مذهبی مهمی استفاده می شد. داستان های یونان باستان منشا پرستش آرتمیس در اِفِسوس را به آمازونی های افسانه ای نسبت می دهد. تا قبل از جنگ جهانی اول بر اثر کاووش های باستان شناسان، سه معبد متوالی که در یک مکان روی هم قرار گرفته اند، کشف شد. هر چند این معبد در حدود ۵۵۰ قبل از میلاد به فرمان شاه لیدیا کروسوس به دست معمار کریتان کرسیفرون و پسرش ساخته شده بود.

معبد آرتمیس بیش از ۱۰۰۰ مورد از مجسمه های هنرمندان معروف نظیر پولیکلیتوس، فیدیاس، فرادمون و کریسیلاس را در خود جای داده بود. بسیاری از مجسمه ها از آمازونی هایی بود که بر طبق افسانه ها، اِفِسوس را بنا نهادند. امروزه بسیاری از نقش برجسته هایی که برای تزیین ستون ها به کار می رفت در موزه بریتانیا نگهداری می شود. بخاطر این که مکان معبد در یک منطقه بسیار مهم اقتصادی واقع شده بود، از دیرباز توریست های زیادی را جذب خود می کرد. همین طور زائران، تاجران و پادشاهانی که به الهه های معبد جواهرات و کالا های گران بها هدیه می دادند.

طبق کتاب مقدس “اعمال” جان (در قرن دوم) یکی از حواریون در معبد آرتمیس برای بیرون راندن شیاطین دست به نیایش زد و ناگهان محراب آرتمیس فرو ریخت و به تکه های بیشماری بدل گشت و نصف معبد ویران شد. در همان لحظه بسیاری از اِفِسوسیان مسیحی شدند. در قرن چهارم اکثر افسوسیان به دین مسیح ایمان آوردند و در سال ۳۹۱ معابد مشکران به فرمان امپراطوری روم بسته شد. سرانجام معبد در سال ۴۰۱ میلادی توسط گروهی از مردم به رهبری سنت جان کریستوم ویران گشت و بسیاری از سنگ هایش صرف ساختن بنا های دیگر، منجمله مسجد معروف ایا صوفیه شد.

مکان معبد در سال ۱۸۶۹ به مدد هیئت اعزامی موزه بریتانیا، کشف شد. با شروع قرن بیستم، بسیاری از قطعات بجای مانده از معبد آرتمیس پیدا شد و در ساختن اتاق اِفِسوسیان در موزه بریتانیا بکار رفت. امروزه در مکان اصلی معبد فقط چندین ستون و تعدادی قطعه سنگ یافت می شود.

***************************************************************

معبد شاه ماسولوس یعنی هالیکارناسوس که به معبد ماسولو معروف است توسط ساتراپ (یکی از حاکمان محلی پادشاه ایران) و همسرش ساخته شد. این بنا از نظر یونانیان باستان یکی از عجایب هفتگانه دنیا به شمار می آید. معبد، ساختمانی مستطیل شکل داشت و ارتفاع آن تا حدود ۴۰ متر می رسید. آن را روی تپه ای مشرف به شهر ساخته بودند که دور تا دور آن را حیاط بزرگی احاطه می کرد. در مرکز آن سکوی سنگی ای وجود داشت که توسط پلکانی زیبا با شیر های سنگی دورش، به بالای سکو وصل می شد. برای تزیین دیوار خارجی، از مجسمه ی الهه های باستان استفاده کردند و در هر گوشه از معبد مجسمه مردان جنگی و سلحشور سوار بر اسب قرار گرفته بود.

در مرکز سکو، معبد اصلی قرار داشت که از سنگ مرمر بود. روی دیوار آن سنگ برجسته هایی از صحنه های تاریخی و اساطیری یونان حکاکی شده بود. صحنه هایی نظیر نبرد سنتارها و لپید ها و یا صحنه ی نبرد آمازونی های افسانه ای. در چهار طرف معبد ۹ ستون باریک قرار گرفته بود و بین هر ۲ ستون یک مجسمه سنگی وجود داشت. پشت ستون ها نیز قالب سفتی بود که وزن سقف بزرگ و هرمی شکلش را تحمل می کرد.

تاریخچه

ساخت معبد هالیکارناسوس در حدود ۳۵۰ سال قبل از میلاد به اتمام رسید. ماسولوس پادشاه کاریا بین سال های ۳۷۷ تا ۳۵۳ قبل از میلاد بود که پایتخت خود را از کاریا به هالیکارناسوس انتقال داد. در واقع ساخت این معبد عقیده ی همسر پادشاه، آرتمیس بود. ساخت معبد از زمان حیات ماسولوس آغاز شد. ملکه برای پیدا کردند بهترین و با استعداد ترین هنرمندان آن زمان، پیغام های فراوانی به یونان فرستاد. یکی از این هنرمندان اسکوپاس بود که مهندسی معبد آرتمیس را بر عهده داشت.

پس از مرگ ماسولوس، جزیره رودس که قبلا توسط او فتح شده بود، بر علیه هالیکارناسوس طغیان کرد، اما ملکه آرتمیس با درایت خود توانست آن ها را شکست دهد. آرتمیس سال های زیادی بعد از مرگ شوهرش زنده ماند و سرانجام در همان معبدی که فرمان ساختش را داده بود آرام گرفت. اما معبد هنوز نیمه کاره بود. سالیان بعد صنعتگران و مهندسان برای بقای نام خود و همچنین برجای ماندن هنر مجسمه سازی آن را به پایان رساندند.

معبد سالیان سال از حملات و تهاجم هایی نظیر حمله اسکندر در سال ۳۳۴ قبل از میلاد و همچنین حمله دزدان دریایی در ۶۲ سال قبل از میلاد، سالم باقی ماند و تا ۱۶ قرن در شرایط خوب و پا بر جا بود. اما بعد ها بر اثر زمین لرزه ای سقف و چندین ستونش ویران شد. در قرن ۱۵ در طی جنگ های صلیبی شوالیه سنت جان از مالتا ناحیه هالیکارناسوس را مورد تاخت و تاز قرار داد و برای ساخت قلعه خود از سنگ ها و مجسمه های معبد استفاده کرد. در سال ۱۵۲۲ تقریبا تمام بلوک ها از محل اصلی خود جدا شد و برای ساخت بنا های دیگر مورد استفاده قرار گرفت. اما امروزه هنوز سنگ های مرمر و صیقلی شده اش در قلعه بودرام موجود است. در قرن ۱۹ بسیاری از مجسمه ها از بودرام به موزه بریتانیا انتقال داده شد. در سال ۱۸۵۲ چارلز توماس نیوتن باستان شناس بریتانیایی محل آرامگاه ماسولوس را کشف کرد. او همچنین پلکان و پایه ها و بخشی از نقشه برجسته ها و سقف معبد را پیدا نمود.

امروزه می توان بسیاری از آثار کشف شده از آن دوران را در موزه بریتانیا پیدا کرد. بعضی از ساختمان های امروزی نیز از معبد ماسولو الهام گرفته اند که در ادامه به چند نمونه از آن ها اشاره می کنیم. معبد گرانت در نیویورک. تالار شهر لوس آنجلس. معبد یادبود در ملبورن. خانه معبد در واشنگتن دی سی. کلیسای سنت جرج بلومبوری در لندن.

***************************************************************

سردابه های کامل الشکوفه ترجمه ای عربی از زبان یونانی است . لوفوس کراماکوس معنی ذرات ریز به هم چسبیده یا کوزه را می دهد . ومکانی در جنوب غربی تپه پومپی است. که شامل چندین راهرومارپیچ، مجسمه، ستون، محل تدفین واتاق مهمان میباشد .و به سبک رومی تزیین داده شده که در انجا از بستگان در گذشتگان پذیرایی می شد. از ویژگیهای بارز ان ادغام فرهنگهای رومی ، مصری و یونانی می باشد به طوریکه سبک مجسمه ها مصری و لباس وموی انها رومی است. در عصر امپراطوران انتونین توسط پلکان مارپیچ و دایره ای که به شکل تونل به مرکز زمین میرسید اجساد مرده ها را به پایین میبردند و بر طبق سنت گور های جمعی انسان و حیوان که به دستور امپراطور کاراکالا قتل عام میشدند نیز در آنجا قرار داشت و به همین علت آن جای مخوف تالار کاراکالا نام گرفت.

دهکده ماهیگیری رهاکولیس که در بخش قدیمی شهر اسکندریه قرار دارد. دخمه هایی دارد که با وجود اشوبها و از بین رفتن بسیاری از اثار غنی توانسته جان سالم به در برد. قدمت تونل های زیر زمینی به قرن اول بعد از میلاد میرسد که به مدت سیصد سال استفاده می شد.

در بیست وهشت سپتامبر هزار و نهصد سعید علی جبرا معدنکار اهل اسکندریه در حین کار در معدن این دخمه ها را پیدا نمود. به احتمال زیاد این دخمه ها در ابتدابه عنوان ارامگاه خصوصی خانواده ای اشراف زاده استفاده می شد وبعدها به گورستان عمومی تبدیل شد. و شامل سه سطح است. اولی شامل راهرو،کلاه فرنگی ومیز ناهار خوری بزرگ با صندلی در سه طرفش است. دومین سطح مقبره اصلی به همراه راهرو های اطراف مجسمه های با شکوه و تز یینات مناسب که برگرفته از خیال و واقعییت بود. و همینطور تصاویری از مراسم مخصوص تشییع جنازه وجود داشت. سومین سطح اب زیر زمینی مملو از شن بود و تعداد زیادی از شیار در صخره نیز بریده شده بودند که به لوکولی معروف بود که بیش از یک صد لوکولی سنگ برش شده برای مقبره تابوت وجود دارد.

این مجموعه ادغامی از فرهنگها و سنتهای مصری با طراحی و دکوری بی نظیر می باشد. در این مکان می توان فهمید که مردم به جای از بین بردن و تخریب کردن میل به ایجاد و ابداع چیز های تازه دارند. و تز ییناتی که در اینجا وجود دارد مربوط به مصر باستان می باشد. چیزهای فوق العاده ای است که تظیرش در هیچ کجای دنیا یافت نمی شود.

دخمه های کامل الشکوفه شاید به شهرت اهرام نباشد، اما در جذابیت و حیرت انگیزی دست کمی از آن ندارد. در روزگاران گذشته مسیحیان امپراتوری روم برای فرار از دست رژیم های ظالم و ستمگر برای دفن مردگان خود به این مکان پناه می آوردند.

کامل الشکوفه به فرقه های مشرکی که اجساد مردگان را دست نخورده در آنجا میگذاشتند تا به زندگی دوباره باز گردند نیز اختصاص داشت. این مکان منحصر به فرد برای عاشفان میراث فرهنگی و باستان شناسان مکانی بسیار در خور تحسین و جالب به خاطر دست نوشته ها، گراور سازی ها، مجسمه ها و تابوت هایش میباشد که از دست ظلم و جور زمان در امان مانده است.